Fins, frivool en fout : Humppa

Het Finse Humppagenre zou onder Balkan geschaard kunnen worden, maar Balkan Beats focust voornamelijk op gypsy, klezmer en andere Oost-Europese volksmuziek. Wat de Finnen ons brengen met Humppa schurkt er wel tegenaan maar is toch net weer iets andere koek. Zeker wanneer we het hebben over de hedendaagse variant, waarover straks meer.

Humppa is strikt genomen geen typische Balkanmuziek. Het genre evolueerde in Finland in de jaren dertig uit de foxtrot (inderdaad, ballroom. Dus geen volksmuziek). Uiteraard bejaardenmuziek bij uitstek, en tevens ook erg succesvol in Rusland. Hoe het klinkt is al te horen aan de onomatopeeïsche naam ('hoempa-hoempa-hoempa'), dus het kan niet als verrassing komen dat de Russen ook wel van deze hosdeuntjes houden. Verder heeft Humppa ook nog iets weg van polka en ska. De naam Humppa werd in de jaren vijftig aan de muziek gegeven door radiohost Antero Alpola, die op de naam kwam tijdens de oktoberfeesten in Duitsland (wederom een clou over de klank).

De traditionele Humppa bestaat nog altijd en is weinig veranderd, maar nieuwe Humppagroepen hebben een veel interessantere invulling gevonden voor hun muziek. Hedendaagse Humppabands hebben hun output met een flinke scheut onzinsaus overgoten en zijn de weg van de covers ingeslagen. Het resultaat? Ontzettende op-de-wijs-vanpiraterij van het kaliber trekzakcovers. En dan ook nog in het Fins. (Komieken zijn daar overigens ook niet vies van; denk Hans Teeuwen en Bill Bailey. Zie voor voorbeelden hier, en hier en daar.)

Wat jammer is aan Humppa is dat het geen muziek is die snel op het internet belandt, maar waarschijnlijk meer te vinden is in platenbakken tussen de inboedels op de markten van Finland. De covervariant blijft ook redelijk binnenskamers en wordt wel live gespeeld door bandjes maar meestal niet opgenomen. Desalniettemin is gelukkig één van de mooiste voorbeelden van ironische Humppa langzaam op weg om een viral video te worden op YouTube:

Kanalpluslive – Pokergesicht.



Verder is ook de band Eläkeläiset (met een voorliefde voor hardrock, hoewel ze ook niet vies zijn van een popliedje hier en daar) behoorlijk goed op het web vertegenwoordigd. Zie hier:

Eläkeläiset - Kulumaton Humppa (Can’t Get You Out of My Head)



Eläkeläiset – Ace of Spades



Eläkeläiset – Panojenkka (Macarena)



Tot slot nog een merkwaardig detail: Eläkeläiset geniet flinke populariteit onder het meest nerdy slag van programmeurs, en wordt regelmatig gedraaid als muzikaal behang tijdens programmeermarathons, oftewel Hackathons.

Glitch

Glitch is een term die in de electronicawereld zoveel betekent als de geluiden die voortkomen uit een kortdurende electronische, danwel softwarematige, storing. Bits, bleeps, kraakjes, humm en hiss zijn hier ook onder gaan vallen. Qua geluid is het een term geworden voor allerlei bijgeluiden die kunnen ontstaan bij het aan- en uitzetten van apparatuur, het (al dan niet met opzet) verkeerd aansluiten van apparatuur, het net niet goed inpluggen van kabels, het opzettelijk verkeerd opnemen of afspelen van een eventueel beschadigd signaal. Typische glitchgeluiden zijn clicks, plops, humms en hisses. En je raadt het al, allerlei muziek waarin deze rare atonale geluiden in voorkomen zijn te typeren als glitch. Deze foutjes worden dan ook opgezocht en gecreeerd, in plaats van, op de conservatieve wijze, vermeden.

Oval - Textuell


Metaboman - Easy woman (Robag Wruhme remix)


Wighnomy brothers - Killerteppich


Het is te zien als een reactie op de complete digitale wijze van muziekproductie, die daarvoor de analoge werkwijze voor een groot gedeelte heeft verdreven. Er ontstond heimwee naar het analoge tijdperk, met de minder nette danwel beperktere apparatuur, wat volgens vele een minder steriele sound voortbracht. In het digitale tijdperk is alles netjes, clean, klopt het, terwijl het charmante van analoge aparatuur juist het wisselvallige resultaat is en het warme karakter. Eind jaren '90 hadden sommigen zo'n afkeer gekregen van het reine digitale dat het tijd was om alles weer kapot, smerig, krakerig en goor te maken. Enerzijds gebeurde dat in de techno, wat uitmondde in de minimal techno, microhouse, clickhouse, techstep, en anderzijds in de meer breakbeatgeorienteerde genres en glitchcore.

Glitchcore is een term die gebruikt kan worden voor een scala aan hardere varianten in de genres drum and bass, IDM, hardcore techno, speedcore, breakcore, illbient, ambient, industrial en, wie gebruikt die term nog?, jungle. Ok, nog een paar dan, omdat het zo leuk is: darkstep, darkcore en noize. Nogal uiteenlopend, echter is er een rode draad, die gevormd wordt door de rare schijnbaar willekeurige electronisch gegenereerde geluiden, hoewel natuurlijk niet alle geluiden zo ontstaan zijn. Het overslaan van delen van het ritme en het onregelmatige karakter, alsof een plaat overslaat, ware het niet dat vinyl hier weinig mee te maken heeft, wordt hierin ook vaak toegepast en zou men ook als een glitchtruc kunnen zien.

Genoeg gepraat, nog wat voorbeelden dan maar? :-) Er is geprobeerd de verschillende glitchuitingen te belichten, zoals hierboven, van begin jaren '90 intelligent techno tot hardcore en minimal van ver na 2000, maar niet per se in chronologische volgorde, echter wel steeds opgefokter. :-)

Hellfish - Ultraviolence


Outblast & Catscan - Stampgevaar


FFF - Murder

He has a way

Voormalig boxer en streng gelovige Bobby 'O' Orlando, geboren in New York in 1958, is DE koning van Hi-NRG en Italo. Vooral als producer is hij verantwoordelijk voor een hele berg klassiekers (in het genre) zoals the Flirts ('Passion'), Divine ('Native Love') en Roni Griffith ('Desire'). Zelfs de Pet Shop Boys zijn voor hem gezwicht: 'West End Girls' is door hem geproduceerd.
Ook zijn er ongeveer 3 miljoen platen onder even talrijke aliassen uitgekomen die alleen door hem gemaakt zijn, maar ook onder zijn eigen naam heeft ie een grote hit gescoord: 'She has a way'. Dit nummer ken je misschien fragmentarisch omdat Felix da Housecat ermee heeft gerommeld (dat Silver screen nummer) en 2 Many DJ's hebben het ook in hun mix-cd uitgebreider aan bod laten komen. Waar hij in de jaren '80 vele 12 inches per maand uitbracht, is hij tegenwoordig wat rustiger. Bij mijn weten dateert zijn laatste wapenfeit uit 1995.


Wat kenmerkt deze, voor mij persoonlijke, held van de italo nou?

Koebellen! Nimmer aflatende koebellen die de discobeat definieren of slechts versieren. Fantastische koebellen ook. Nooit te corny, nooit op de achtergrond, en Bobby komt er in elk nummer mee weg.
Verder heb je een up-tempo, dikke synthesizer-riff, vaak net zo raak als de eerder genoemde koebellen. Dan weer klinkt het schattig achterhaald, dan weer alsof Dj Hell zijn nieuwste electro(clash) hit op de draaitafels legt. Gedateerd maar zeer effectief en zeker geschikt op elke drive-in show! (Stiekum hopen we trouwens dat het gewoon ook weer volop in de clubs terecht komt...)
Rollende baslijnen: Niet alleen Georgio Moroder is er groot mee geworden.
Teksten die, vol passie en overgave gezongen, gaan over gehoopte, gewenste, gestrande of gevierde liefdes, nachten vol passie, liefde voor de dansvloer en zo verder. Je ziet het: voor politieke of zware onderwerpen is weinig plek, zoals ook de muziek immer vrolijk is. Zoals gebruikelijk in de Italo/Hi NRG sluiten couplet en refrein niet altijd op elkaar aan. Zo'n refreintje moet natuurlijk ook lekker klinken, hè...
Ten slotte is niet weg te denken dat sommige van zijn producties wel iets van een songfestival-liedje weghebben. Denk hierbij aan zijn samenwerking met Claudja Barry (bekend van 'Boogie woogie dancing shoes') genaamd 'Whisper to a scream'.

Daarop voortbordurend nog een klein iluster feitje: het publiek voor italo-disco en Hi-NRG bestond tijdens de hoogtijdagen (begin tot midden jaren '80) voornamelijk uit homo's. Bobby 'O' staat bekend als een bekend homofoob...

Nog wat youtubes van Bobby:



she has a way


girly - trouble

the flirts - passion


divine - shoot your shot (fantastische video!)

En daarom is deze blog er dus ...

Post samplepop, Nu wave samplepop, Cyber samplepop, Intelligent sampletechno?

Zwerft al enige tijd over het internet en duikt zo nu en dan weer eens op bij uiteenlopende sites. Mag eigenlijk niet ontbreken, blijft leuk. Chris Cunningham anyone? Eboman desnoods. Cylob dan? Squarepusher? Kan zo op Warp iig. :-)

ヴィジュアル系 (Visual kei)

1. Visual kei!
2. Wat?
1. Visual kei, die Japanse shit?!
2. Japanse shit? Vet!

In Japan zijn ze in bepaalde dingen heel erg goed. Een van die dingen waar ze dol op zijn en zeker in uitblinken is het overnemen van trends uit het westen en die verjapanniseren. Dit verjapanniseringsproces houdt meestal in dat het na wordt gedaan, wat op zich vaak al komische taferelen oplevert, maar daarna wordt het op zo'n manier nagedaan dat het allemaal, typisch Japans, too much/over the top is. En dat maakt dat het voor westerlingen af en toe lijkt alsof er ergens een paar Japanners in een kantoor hoog boven Tokio zitten, waar ze elke dag strontlazarus worden/zijn, terwijl ze alles in het hele land besturen. :-)

Zo ook bij Visual kei, maar dat zien we straks nog wel als we bij het videomateriaal aan zijn gekomen. :-) Het is een muziekgenre waarin het beste van twee a drie decennia westerse rock- en metalgeschiedenis samenkomt en als eindeloze bron van inspiratie dient. Zo hebben we daar de foehnrock, de excentrieke pakjes, flamboyante verschijningen, de "Is het nou een man of een vrouw?"-look, make-up van top tot teen, en kapsels waar minstens een dag aan gesleuteld is. Nu wordt er een beetje een grap van gemaakt, maar het schijnt dat Visual kei al heel lang bestaat, dat wil zeggen sinds het begin van de jaren '80, en dat het dan dus ongeveer gelijk met metal is ontstaan, en dat het een dus niet zozeer een slap aftreksel van het ander is. Er is echter een groot verschil en dat is dat Visual kei eind jaren '80 pas echt groot werd, en metal toen al lang en breed een hoofdgenre was. Toch blijft het lastig het te zien als iets wat meer is dan een Japanse versie van de gemiddelde metalband meets David Bowie en Kiss voor een westerling, hoewel het zeker iets eigens heeft. Persoonlijk mag ik de stijl wel, ik was altijd al een fan van de androgiene superhelden David Bowie en Prince. Hoewel ik zo ongeveer allergisch ben voor de gothic lolita-stijl vind ik deze variant van J-rock en dan vooral de excentrieke en flamboyante esthetica wel gaaf.

Eigenlijk moet je het gewoon zien om te weten hoe en wat. X Japan en Dead end worden gezien als de grootste Visual kei acts, dus daar wat video's van hieronder. Daarnaast heb ik geprobeerd nog wat andere acts te zoeken, maar dat valt nog niet mee. Wat mij betreft is Visual kei een ontzettend Japans fenomeen, toch een beetje te Japans voor de gemiddelde Europeaan, die het niet meer dan wel grappig zullen vinden, echter zullen er toch ook zeker wel wat Anime- en Mangafans zijn die ook helemaal vallen voor dit soort typisch Japanse curiositeiten.

Ow ja, als je er af en toe niets van verstaat, praten ze waarschijnlijk nog steeds wel Engels hoor, alleen was het verstandig geweest om dat toch nog even te oefenen.

X Japan - Kurenai (Live, 1992)



X-Japan - Kurenai (Live, 1989)



X-Japan - Silent jealousy (Live, 1993)



D'erlanger - La vie en rose



Meer info:

Die Visual Kei Szene volgens 3sat.



Die Visual Kei Szene volgens Arte.



3sat en Arte stellen dat het samenvalt met emo, gothic en de nieuwe lolita's, dat Tokio hotel er bij wijze van spreken ook bij zou passen. Arte voegt er zelfs aan toe dat het iets nieuws is, wat slechts net ontstaan is. Bij de Bond voor genre's en subgenre's wil ik bij deze dan ook graag een aanvraag doen voor een nieuwe categorie: Neo-Visual Kei en/of Post-Visual Kei. :-)

Tequila!

Misschien is het wel dé ultieme love-it-or-hate-it track allertijden: Tequila!

De geschiedenis van dit nummer start in 1957, als een dan nog onbekend groepje (sterker, ze hadden nog niet eens een bandnaam) een b-kantje voor de single ´train to nowhere´ nodig heeft. Ze improviseren wat en 10 minuten later staat dit wereldberoemde liedje op de band. Het bleek de enige hit die de Champs ooit zouden opnemen. Maar wel een hele grote, en meestal betekent dat ook een aantal interessante covers...

De Ventures, een surfband uit de jaren zestig en zeventig, heeft er zelfs twee versies van opgenomen. Ook Wes Montgomery heeft er een, enigszins voor de hand liggende, jazzversie van gemaakt.
Grappiger is de versie van ska-legende Sublime, die je hieronder kunt bekijken. Even luisteren en je hoort het bekende thema voorbij komen.



Uiteindelijk is het nummer, in originele vorm, ook verschenen op tv in talloze series en films. De leukste? Teenage Mutant Ninja Turtles! Hardcore 90´s entertainment, dude!



Als uitsmijter nog de meeste bizarre versie. Hoe kan het anders dan dat het Italo-genre ermee aan de haal is gegaan? Bo Boss had een hitje met deze versie. Ciao!

Is het nou Raining blood of Reign in blood? (Slayer - Reign in blood (8-bit version)

Slayer - Reign in blood (8-bit version)

Is het nou Raining blood of Reign in blood? Dat vraag ik me persoonlijk nou al een tijdje af.
Op het album staat gewoon Reign in blood, maar waarom zeggen al die ontzettende hardcore Slayer-devotees dan altijd Raining blood? Dat zal dan wel verband houden met het gemiddelde intelligentiequotient van de metalhead ofzo?! Wellicht ten overvloede zal ik nog even het verhaal achter Reign in blood samenvatten. Geproduceerd door Rick Rubin, een van de toonaangevende producers, die hun stempel zetten op verschillende acts door de jaren heen. Vraag je je soms af waarom sommige albums zo goed zijn van sommige artiesten en sommige producties van dezelfde artiesten niet? Kijk dan eens goed wie wat heeft geproduceerd. Misschien ben je wel stiekem fan van een bepaalde producer in plaats van een artiest of act! Ga maar eens google-en naar Rick Rubin, Ross Robinson, Steve Albini, Phil Spectre, et cetera.

Maar terug naar Raining blood of Reign in blood. Hoe zit het nou? De grap is dat het 10e nummer van het album Reign in blood de naam Raining blood draagt. Hoewel Reign in blood het derde album is van Slayer is het de eerste keer dat ze samenwerkten met Rick Rubin en vreemdgenoeg (zie bovenstaande) heeft deze legendarische trashmetal act vanaf dit album pas echt groots in de spotlights gestaan. En niet alleen bij de fans en de metalheads maar ook de recensenten namen Slayer vanaf dit project serieus. Het was plotseling mainstream metal geworden en is onmisbaar in de metalcanon. :-) Samen met Metallica (ja ja) waren het pioniers op het gebied van Speedmetal, maar Slayer had meer van het smerige van de Trashmetal. Geheel in stijl hebben ze Angel of death vernoemd naar Josef Mengele, wat natuurlijk niets met nazisme of anti-semitisme te maken heeft aldus Slayer. En ja ja, dat geloven we wel, van een Los Angeles trashmetalband.

Maar we gaan hier natuurlijk niet zomaar Reign in blood van Slayer behandelen, want dat is tegen de ideologie van deze blog. Veel te bekend en beroemd. Wat wel aan bod komt is de 8-bit versie. :-) Sinds enkele maanden komen we steeds meer Nintendoremixes en 8-bit versies tegen van bekende en minder bekende muziek. Een heuse kleine internethype. Voor ons is dat natuurlijk goud waard! Wat deze 'internerds' allemaal wel niet in elkaar zetten is gerust te beschrijven als een heuse microhype in een subgenre. En dan schijnt er daarin ook nog een subsubgenre te zijn weggelegd voor de 8-bit covers van metal, vandaar deze versie van Reign in blood van Slayer. Ok, en nog een paar extra's dan.

Slayer!


En natuurlijk het origineel


En vooruit ... nog wat bonus materiaal dan.

Slayer - Angel of death



Metallica - One



Europe - The final countdown



Bon Jovi - You give love a bad name

Use my body, and feel the pain (Plaza - Yo yo)

Plaza - Yo yo (1990)

Je zou het kunnen kennen van Turn up the bass 7, maar ik neem aan dat de gemiddelde reactie "Huh?!" zal zijn. De aliassen van Fonny de Wulf, die hierachter zit: Coco M, Foco, R.T.Z. en Rofo "Yo-Yo" zullen niet veel meer zeggen. Desondanks is het toch een bescheiden hitje is geweest, zo'n 2 decennia geleden.

Zoveel 80's en 90's feestjes, maar Plaza ho maar. Aan de lyrics kan het niet liggen, die zijn simpelweg geniaal. Zo geniaal dat ik persoonlijk geen flauw idee heb waar het nou allemaal over gaat. Maar ja, daarom is het natuurlijk ook zo geniaal. Vooral de zin "Baby, come to me, I will show you ecstasy. Use my body and feel the pain." vind ik wel interessant. Het zou niet misstaan in een gemiddeld Italodisco nummer in ieder geval. En ook de zin "Just make love and please don’t fight!": echt in een woord natuurlijk ... fantastisch! Een mooi begin voor deze Muzkuz-blog waarin vergeten muziek en rariteiten uit de grotten van de muziekindustrie naar boven worden getrokken. Het gaat niet zozeer om een bepaald genre, een bepaalde stijl, een bepaalde periode of bepaalde artiesten. Het gaat om alle muziek die om welke reden dan ook opvallend is, maar die je niet zo snel ergens anders tegen zult komen. Zeker geen TMF of MTV materiaal, maar ook geen muziek waar 3voor12 aandacht aan besteed. Alles wat anti-hip is, of misschien daardoor wel ueber-hip. (Wat is hip toch een k*t-woord.) Van belachelijke covers naar vergeten subsubgenres tot echt experimentele muziek. Tegelijkertijd is het een poging iets meer structuur aan te brengen in de eindeloze rijen van genres, subgenres en subsubgenres.

Maar terug naar Plaza's Yo yo. (Goede titel trouwens. :-D)

Je kan grappen maken over de lyrics (zie hieronder) en hoe simpel het allemaal wel niet is, maar anderzijds is dit wel exemplarisch voor een niet kinderachtige ontwikkeling in de dance, en dan vooral de eurohouse van eind jaren '80 en begin jaren '90. De simpele vierkante maar vrij harde variant van Italo, en het meer underground geluid ten opzichte van eurohouse iconen als 2 unlimited, Maxx, Capella, Twenty 4 seven, 2 brothers on the 4th floor, T Spoon, et cetera maken dit tot een subgenre wat wel eens Eurotechno wordt genoemd. En dat is misschien wel de meest gepaste term. Het grenst aan de vele one hit wonders op dit gebied: Dingetje - Kaplaarzen, Booming support - De rode schoentjes, Blunt axe - Ben d'r helemaal klaar voor (ook een mooie om nog eens flink onder de loep te nemen, hint hint ;-)) en LA Style's James Brown is dead. Enerzijds heeft het een underground geluid, het zou in donkere kelders en tunnels-in-aanbouw niet misstaan. Anderzijds is het 'te commercieel' (nog zo'n vervelende maar o zo handige term) en alles behalve underground, te bedacht & te kinderachtig. Per slot van rekening waren het 'gewoon' top 40 hits. Maar dat maakt hier allemaal niet uit, hier wordt Plaza met open armen ontvangen en is dat een reden om deze act nog een keer de welverdiende credits te geven. Voor deze geweldige Belgische 80's/90's stadionhouse. En ja als klap op de vuurpijl hebben ze ook nog een Nederlandstalige/Vlaamse-versie gemaakt. Bedankt, die is pas echt k*t! :-P

Bij deze nog de lyrics en vergeet vooral even niet van de geweldige video te genieten. En goed oefenen, doorzetten, want er komt een dag dat jij die danspasjes ook onder de knie hebt. :-D)

Lyrics: Plaza - Yo yo

It all started about ten years ago
Ten, nine, eight, seven, six
Five, four, three, two, one
Yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo
Yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo

There’s a place everybody knows
People come and people go
They all stop to say hello
And it started ten years ago

Baby, come to me, I will show you ecstasy
Use my body and feel the pain
It’s the passion, drives me insane

All together, ten, nine, eight, seven, six
Five, four, three, two, one
Yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo
Yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo

So let’s dance all through the night
Just till we see the morning light
Feel the power, hear the sound
Every second, all around

Children of the night
Just make, love and, please, don’t fight
Let’s have fun and come to me
Here’s the place we wanna be

All together, ten, nine, eight, seven, six
Five, four, three, two, one
Yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo
Yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo

De originele versie zoals die in 1989 is uitgebracht:


En de Nederlandstalige/Vlaamse versie:

Spacedisco

Weer zo'n mooi genre: spacedisco! Of wat dacht u van Hi-NRG? Voor de meesten zegt Italodisco al zo goed als niets. Laten we daarom maar eens beginnen met een korte uitleg over een vergeten genre bij uitstek: Spacedisco. En daarbij kijken we natuurlijk ook naar hoe we dit in een historische context kunnen plaatsen.

Misschien is spacedisco voor de meer ingewijde muziekfanatici wel voorbijgegaan zonder dat ze het in de gaten hadden. Het was en is namelijk net zo goed te scharen onder eurodisco en italodisco als nodeloos het spectrum van muziekgenres uit te breiden. Maar dat geeft je natuurlijk wel weer de mogelijkheid om even te pochen met gave muziektermen. Probeer eens "Ik ben helemaal down met de spacedisco de laatste tijd weet je, echt groovy!" op verschillende feesten en partijen, vooral schoonouders zullen veel respect hebben en antwoorden met "Goh, wat interessant zeg!" :-) Wat in eerste instantie opvalt aan spacedisco is natuurlijk het thema. Science fiction en Space lijken zoveel mogelijk in vanalles en nog wat gebruikt te zijn. Vooral in de titels levert dat hilarische taferelen op:

- Space - Tango in space
- The rockets - Space rock
- Universal robot band - Space disco
- The space project - Conquest of the stars
- Sheila B. Devotion - Spacer
- Sarah Brightman - (I lost my heart to a) Starship trooper
- Laurie Marshall - Disco spaceship
- Mistral - Starship 109
- Giorgio Moroder - Battlestar Galactica
- Player one - Space invaders
- Sylvia Love - Extraterrestrial lover

Ok, ik heb ze wel een beetje uitgezocht, maar ik heb er ook weer niet heel erg mijn best voor gedaan. :-)

Naast de titels is het in de clips vaak een thema, wat wederom hilarische taferelen oplevert.

Space - Running in the city (1978)


Rockets - Galactica (1980)


Naast de titels en de clips, gaat het natuurlijk ook nog om de muziek. Luister maar naar het bovenstaande voorbeeld van The Rockets en je weet waar Daft Punk de mosterd haal. Zo toevallig is het ook weer niet dat het allebei Franse acts zijn. ;-) Steeds meer acts gaan synthesizers gebruiken. Moog en Arps (analoge synthese) wordt betaalbaar voor meer mensen dan enkele rijke stinkerds, en dat is te horen ook. Daarnaast wordt de vocoder ontdekt door velen, wat samen de spacesound oplevert. Deze technologie gaat gepaard met een space- technologiehype, waarin ook films als Star wars en Close encounters of the third kind passen. Het hoogtepunt van de spacegekte was eind jaren zeventig. Het viel muzikaal gezien samen met het einde van de zwarte (Motownesque) disco en het opkomen van de Italodisco. Europa ontdekt de disco en gaat ermee aan de haal. In veel spacedisco zie je nog resten van Glamrock, wat vooral bij The rockets goed te zien is, David Bowie's Ziggy Stardust zou er zo bij kunnen staan. Helaas ging Davie Jones, zoals David Bowie eigenlijk heet, toen op een hele andere manier met synthesizers aan de slag, wat albums als Low heeft opgeleverd. Tegelijkertijd waren ze in Duitsland, Frankrijk en Italie druk met spacedisco bezig, terwijl David Bowie z'n Space oddity-tijd ver achter zich liet. Wat was hij toch vooruitstrevend. :-)