He has a way

Voormalig boxer en streng gelovige Bobby 'O' Orlando, geboren in New York in 1958, is DE koning van Hi-NRG en Italo. Vooral als producer is hij verantwoordelijk voor een hele berg klassiekers (in het genre) zoals the Flirts ('Passion'), Divine ('Native Love') en Roni Griffith ('Desire'). Zelfs de Pet Shop Boys zijn voor hem gezwicht: 'West End Girls' is door hem geproduceerd.
Ook zijn er ongeveer 3 miljoen platen onder even talrijke aliassen uitgekomen die alleen door hem gemaakt zijn, maar ook onder zijn eigen naam heeft ie een grote hit gescoord: 'She has a way'. Dit nummer ken je misschien fragmentarisch omdat Felix da Housecat ermee heeft gerommeld (dat Silver screen nummer) en 2 Many DJ's hebben het ook in hun mix-cd uitgebreider aan bod laten komen. Waar hij in de jaren '80 vele 12 inches per maand uitbracht, is hij tegenwoordig wat rustiger. Bij mijn weten dateert zijn laatste wapenfeit uit 1995.


Wat kenmerkt deze, voor mij persoonlijke, held van de italo nou?

Koebellen! Nimmer aflatende koebellen die de discobeat definieren of slechts versieren. Fantastische koebellen ook. Nooit te corny, nooit op de achtergrond, en Bobby komt er in elk nummer mee weg.
Verder heb je een up-tempo, dikke synthesizer-riff, vaak net zo raak als de eerder genoemde koebellen. Dan weer klinkt het schattig achterhaald, dan weer alsof Dj Hell zijn nieuwste electro(clash) hit op de draaitafels legt. Gedateerd maar zeer effectief en zeker geschikt op elke drive-in show! (Stiekum hopen we trouwens dat het gewoon ook weer volop in de clubs terecht komt...)
Rollende baslijnen: Niet alleen Georgio Moroder is er groot mee geworden.
Teksten die, vol passie en overgave gezongen, gaan over gehoopte, gewenste, gestrande of gevierde liefdes, nachten vol passie, liefde voor de dansvloer en zo verder. Je ziet het: voor politieke of zware onderwerpen is weinig plek, zoals ook de muziek immer vrolijk is. Zoals gebruikelijk in de Italo/Hi NRG sluiten couplet en refrein niet altijd op elkaar aan. Zo'n refreintje moet natuurlijk ook lekker klinken, hè...
Ten slotte is niet weg te denken dat sommige van zijn producties wel iets van een songfestival-liedje weghebben. Denk hierbij aan zijn samenwerking met Claudja Barry (bekend van 'Boogie woogie dancing shoes') genaamd 'Whisper to a scream'.

Daarop voortbordurend nog een klein iluster feitje: het publiek voor italo-disco en Hi-NRG bestond tijdens de hoogtijdagen (begin tot midden jaren '80) voornamelijk uit homo's. Bobby 'O' staat bekend als een bekend homofoob...

Nog wat youtubes van Bobby:



she has a way


girly - trouble

the flirts - passion


divine - shoot your shot (fantastische video!)

En daarom is deze blog er dus ...

Post samplepop, Nu wave samplepop, Cyber samplepop, Intelligent sampletechno?

Zwerft al enige tijd over het internet en duikt zo nu en dan weer eens op bij uiteenlopende sites. Mag eigenlijk niet ontbreken, blijft leuk. Chris Cunningham anyone? Eboman desnoods. Cylob dan? Squarepusher? Kan zo op Warp iig. :-)

ヴィジュアル系 (Visual kei)

1. Visual kei!
2. Wat?
1. Visual kei, die Japanse shit?!
2. Japanse shit? Vet!

In Japan zijn ze in bepaalde dingen heel erg goed. Een van die dingen waar ze dol op zijn en zeker in uitblinken is het overnemen van trends uit het westen en die verjapanniseren. Dit verjapanniseringsproces houdt meestal in dat het na wordt gedaan, wat op zich vaak al komische taferelen oplevert, maar daarna wordt het op zo'n manier nagedaan dat het allemaal, typisch Japans, too much/over the top is. En dat maakt dat het voor westerlingen af en toe lijkt alsof er ergens een paar Japanners in een kantoor hoog boven Tokio zitten, waar ze elke dag strontlazarus worden/zijn, terwijl ze alles in het hele land besturen. :-)

Zo ook bij Visual kei, maar dat zien we straks nog wel als we bij het videomateriaal aan zijn gekomen. :-) Het is een muziekgenre waarin het beste van twee a drie decennia westerse rock- en metalgeschiedenis samenkomt en als eindeloze bron van inspiratie dient. Zo hebben we daar de foehnrock, de excentrieke pakjes, flamboyante verschijningen, de "Is het nou een man of een vrouw?"-look, make-up van top tot teen, en kapsels waar minstens een dag aan gesleuteld is. Nu wordt er een beetje een grap van gemaakt, maar het schijnt dat Visual kei al heel lang bestaat, dat wil zeggen sinds het begin van de jaren '80, en dat het dan dus ongeveer gelijk met metal is ontstaan, en dat het een dus niet zozeer een slap aftreksel van het ander is. Er is echter een groot verschil en dat is dat Visual kei eind jaren '80 pas echt groot werd, en metal toen al lang en breed een hoofdgenre was. Toch blijft het lastig het te zien als iets wat meer is dan een Japanse versie van de gemiddelde metalband meets David Bowie en Kiss voor een westerling, hoewel het zeker iets eigens heeft. Persoonlijk mag ik de stijl wel, ik was altijd al een fan van de androgiene superhelden David Bowie en Prince. Hoewel ik zo ongeveer allergisch ben voor de gothic lolita-stijl vind ik deze variant van J-rock en dan vooral de excentrieke en flamboyante esthetica wel gaaf.

Eigenlijk moet je het gewoon zien om te weten hoe en wat. X Japan en Dead end worden gezien als de grootste Visual kei acts, dus daar wat video's van hieronder. Daarnaast heb ik geprobeerd nog wat andere acts te zoeken, maar dat valt nog niet mee. Wat mij betreft is Visual kei een ontzettend Japans fenomeen, toch een beetje te Japans voor de gemiddelde Europeaan, die het niet meer dan wel grappig zullen vinden, echter zullen er toch ook zeker wel wat Anime- en Mangafans zijn die ook helemaal vallen voor dit soort typisch Japanse curiositeiten.

Ow ja, als je er af en toe niets van verstaat, praten ze waarschijnlijk nog steeds wel Engels hoor, alleen was het verstandig geweest om dat toch nog even te oefenen.

X Japan - Kurenai (Live, 1992)



X-Japan - Kurenai (Live, 1989)



X-Japan - Silent jealousy (Live, 1993)



D'erlanger - La vie en rose



Meer info:

Die Visual Kei Szene volgens 3sat.



Die Visual Kei Szene volgens Arte.



3sat en Arte stellen dat het samenvalt met emo, gothic en de nieuwe lolita's, dat Tokio hotel er bij wijze van spreken ook bij zou passen. Arte voegt er zelfs aan toe dat het iets nieuws is, wat slechts net ontstaan is. Bij de Bond voor genre's en subgenre's wil ik bij deze dan ook graag een aanvraag doen voor een nieuwe categorie: Neo-Visual Kei en/of Post-Visual Kei. :-)

Tequila!

Misschien is het wel dé ultieme love-it-or-hate-it track allertijden: Tequila!

De geschiedenis van dit nummer start in 1957, als een dan nog onbekend groepje (sterker, ze hadden nog niet eens een bandnaam) een b-kantje voor de single ´train to nowhere´ nodig heeft. Ze improviseren wat en 10 minuten later staat dit wereldberoemde liedje op de band. Het bleek de enige hit die de Champs ooit zouden opnemen. Maar wel een hele grote, en meestal betekent dat ook een aantal interessante covers...

De Ventures, een surfband uit de jaren zestig en zeventig, heeft er zelfs twee versies van opgenomen. Ook Wes Montgomery heeft er een, enigszins voor de hand liggende, jazzversie van gemaakt.
Grappiger is de versie van ska-legende Sublime, die je hieronder kunt bekijken. Even luisteren en je hoort het bekende thema voorbij komen.



Uiteindelijk is het nummer, in originele vorm, ook verschenen op tv in talloze series en films. De leukste? Teenage Mutant Ninja Turtles! Hardcore 90´s entertainment, dude!



Als uitsmijter nog de meeste bizarre versie. Hoe kan het anders dan dat het Italo-genre ermee aan de haal is gegaan? Bo Boss had een hitje met deze versie. Ciao!