Is het nou Raining blood of Reign in blood? (Slayer - Reign in blood (8-bit version)

Slayer - Reign in blood (8-bit version)

Is het nou Raining blood of Reign in blood? Dat vraag ik me persoonlijk nou al een tijdje af.
Op het album staat gewoon Reign in blood, maar waarom zeggen al die ontzettende hardcore Slayer-devotees dan altijd Raining blood? Dat zal dan wel verband houden met het gemiddelde intelligentiequotient van de metalhead ofzo?! Wellicht ten overvloede zal ik nog even het verhaal achter Reign in blood samenvatten. Geproduceerd door Rick Rubin, een van de toonaangevende producers, die hun stempel zetten op verschillende acts door de jaren heen. Vraag je je soms af waarom sommige albums zo goed zijn van sommige artiesten en sommige producties van dezelfde artiesten niet? Kijk dan eens goed wie wat heeft geproduceerd. Misschien ben je wel stiekem fan van een bepaalde producer in plaats van een artiest of act! Ga maar eens google-en naar Rick Rubin, Ross Robinson, Steve Albini, Phil Spectre, et cetera.

Maar terug naar Raining blood of Reign in blood. Hoe zit het nou? De grap is dat het 10e nummer van het album Reign in blood de naam Raining blood draagt. Hoewel Reign in blood het derde album is van Slayer is het de eerste keer dat ze samenwerkten met Rick Rubin en vreemdgenoeg (zie bovenstaande) heeft deze legendarische trashmetal act vanaf dit album pas echt groots in de spotlights gestaan. En niet alleen bij de fans en de metalheads maar ook de recensenten namen Slayer vanaf dit project serieus. Het was plotseling mainstream metal geworden en is onmisbaar in de metalcanon. :-) Samen met Metallica (ja ja) waren het pioniers op het gebied van Speedmetal, maar Slayer had meer van het smerige van de Trashmetal. Geheel in stijl hebben ze Angel of death vernoemd naar Josef Mengele, wat natuurlijk niets met nazisme of anti-semitisme te maken heeft aldus Slayer. En ja ja, dat geloven we wel, van een Los Angeles trashmetalband.

Maar we gaan hier natuurlijk niet zomaar Reign in blood van Slayer behandelen, want dat is tegen de ideologie van deze blog. Veel te bekend en beroemd. Wat wel aan bod komt is de 8-bit versie. :-) Sinds enkele maanden komen we steeds meer Nintendoremixes en 8-bit versies tegen van bekende en minder bekende muziek. Een heuse kleine internethype. Voor ons is dat natuurlijk goud waard! Wat deze 'internerds' allemaal wel niet in elkaar zetten is gerust te beschrijven als een heuse microhype in een subgenre. En dan schijnt er daarin ook nog een subsubgenre te zijn weggelegd voor de 8-bit covers van metal, vandaar deze versie van Reign in blood van Slayer. Ok, en nog een paar extra's dan.

Slayer!


En natuurlijk het origineel


En vooruit ... nog wat bonus materiaal dan.

Slayer - Angel of death



Metallica - One



Europe - The final countdown



Bon Jovi - You give love a bad name

Use my body, and feel the pain (Plaza - Yo yo)

Plaza - Yo yo (1990)

Je zou het kunnen kennen van Turn up the bass 7, maar ik neem aan dat de gemiddelde reactie "Huh?!" zal zijn. De aliassen van Fonny de Wulf, die hierachter zit: Coco M, Foco, R.T.Z. en Rofo "Yo-Yo" zullen niet veel meer zeggen. Desondanks is het toch een bescheiden hitje is geweest, zo'n 2 decennia geleden.

Zoveel 80's en 90's feestjes, maar Plaza ho maar. Aan de lyrics kan het niet liggen, die zijn simpelweg geniaal. Zo geniaal dat ik persoonlijk geen flauw idee heb waar het nou allemaal over gaat. Maar ja, daarom is het natuurlijk ook zo geniaal. Vooral de zin "Baby, come to me, I will show you ecstasy. Use my body and feel the pain." vind ik wel interessant. Het zou niet misstaan in een gemiddeld Italodisco nummer in ieder geval. En ook de zin "Just make love and please don’t fight!": echt in een woord natuurlijk ... fantastisch! Een mooi begin voor deze Muzkuz-blog waarin vergeten muziek en rariteiten uit de grotten van de muziekindustrie naar boven worden getrokken. Het gaat niet zozeer om een bepaald genre, een bepaalde stijl, een bepaalde periode of bepaalde artiesten. Het gaat om alle muziek die om welke reden dan ook opvallend is, maar die je niet zo snel ergens anders tegen zult komen. Zeker geen TMF of MTV materiaal, maar ook geen muziek waar 3voor12 aandacht aan besteed. Alles wat anti-hip is, of misschien daardoor wel ueber-hip. (Wat is hip toch een k*t-woord.) Van belachelijke covers naar vergeten subsubgenres tot echt experimentele muziek. Tegelijkertijd is het een poging iets meer structuur aan te brengen in de eindeloze rijen van genres, subgenres en subsubgenres.

Maar terug naar Plaza's Yo yo. (Goede titel trouwens. :-D)

Je kan grappen maken over de lyrics (zie hieronder) en hoe simpel het allemaal wel niet is, maar anderzijds is dit wel exemplarisch voor een niet kinderachtige ontwikkeling in de dance, en dan vooral de eurohouse van eind jaren '80 en begin jaren '90. De simpele vierkante maar vrij harde variant van Italo, en het meer underground geluid ten opzichte van eurohouse iconen als 2 unlimited, Maxx, Capella, Twenty 4 seven, 2 brothers on the 4th floor, T Spoon, et cetera maken dit tot een subgenre wat wel eens Eurotechno wordt genoemd. En dat is misschien wel de meest gepaste term. Het grenst aan de vele one hit wonders op dit gebied: Dingetje - Kaplaarzen, Booming support - De rode schoentjes, Blunt axe - Ben d'r helemaal klaar voor (ook een mooie om nog eens flink onder de loep te nemen, hint hint ;-)) en LA Style's James Brown is dead. Enerzijds heeft het een underground geluid, het zou in donkere kelders en tunnels-in-aanbouw niet misstaan. Anderzijds is het 'te commercieel' (nog zo'n vervelende maar o zo handige term) en alles behalve underground, te bedacht & te kinderachtig. Per slot van rekening waren het 'gewoon' top 40 hits. Maar dat maakt hier allemaal niet uit, hier wordt Plaza met open armen ontvangen en is dat een reden om deze act nog een keer de welverdiende credits te geven. Voor deze geweldige Belgische 80's/90's stadionhouse. En ja als klap op de vuurpijl hebben ze ook nog een Nederlandstalige/Vlaamse-versie gemaakt. Bedankt, die is pas echt k*t! :-P

Bij deze nog de lyrics en vergeet vooral even niet van de geweldige video te genieten. En goed oefenen, doorzetten, want er komt een dag dat jij die danspasjes ook onder de knie hebt. :-D)

Lyrics: Plaza - Yo yo

It all started about ten years ago
Ten, nine, eight, seven, six
Five, four, three, two, one
Yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo
Yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo

There’s a place everybody knows
People come and people go
They all stop to say hello
And it started ten years ago

Baby, come to me, I will show you ecstasy
Use my body and feel the pain
It’s the passion, drives me insane

All together, ten, nine, eight, seven, six
Five, four, three, two, one
Yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo
Yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo

So let’s dance all through the night
Just till we see the morning light
Feel the power, hear the sound
Every second, all around

Children of the night
Just make, love and, please, don’t fight
Let’s have fun and come to me
Here’s the place we wanna be

All together, ten, nine, eight, seven, six
Five, four, three, two, one
Yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo
Yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo-yo

De originele versie zoals die in 1989 is uitgebracht:


En de Nederlandstalige/Vlaamse versie:

Spacedisco

Weer zo'n mooi genre: spacedisco! Of wat dacht u van Hi-NRG? Voor de meesten zegt Italodisco al zo goed als niets. Laten we daarom maar eens beginnen met een korte uitleg over een vergeten genre bij uitstek: Spacedisco. En daarbij kijken we natuurlijk ook naar hoe we dit in een historische context kunnen plaatsen.

Misschien is spacedisco voor de meer ingewijde muziekfanatici wel voorbijgegaan zonder dat ze het in de gaten hadden. Het was en is namelijk net zo goed te scharen onder eurodisco en italodisco als nodeloos het spectrum van muziekgenres uit te breiden. Maar dat geeft je natuurlijk wel weer de mogelijkheid om even te pochen met gave muziektermen. Probeer eens "Ik ben helemaal down met de spacedisco de laatste tijd weet je, echt groovy!" op verschillende feesten en partijen, vooral schoonouders zullen veel respect hebben en antwoorden met "Goh, wat interessant zeg!" :-) Wat in eerste instantie opvalt aan spacedisco is natuurlijk het thema. Science fiction en Space lijken zoveel mogelijk in vanalles en nog wat gebruikt te zijn. Vooral in de titels levert dat hilarische taferelen op:

- Space - Tango in space
- The rockets - Space rock
- Universal robot band - Space disco
- The space project - Conquest of the stars
- Sheila B. Devotion - Spacer
- Sarah Brightman - (I lost my heart to a) Starship trooper
- Laurie Marshall - Disco spaceship
- Mistral - Starship 109
- Giorgio Moroder - Battlestar Galactica
- Player one - Space invaders
- Sylvia Love - Extraterrestrial lover

Ok, ik heb ze wel een beetje uitgezocht, maar ik heb er ook weer niet heel erg mijn best voor gedaan. :-)

Naast de titels is het in de clips vaak een thema, wat wederom hilarische taferelen oplevert.

Space - Running in the city (1978)


Rockets - Galactica (1980)


Naast de titels en de clips, gaat het natuurlijk ook nog om de muziek. Luister maar naar het bovenstaande voorbeeld van The Rockets en je weet waar Daft Punk de mosterd haal. Zo toevallig is het ook weer niet dat het allebei Franse acts zijn. ;-) Steeds meer acts gaan synthesizers gebruiken. Moog en Arps (analoge synthese) wordt betaalbaar voor meer mensen dan enkele rijke stinkerds, en dat is te horen ook. Daarnaast wordt de vocoder ontdekt door velen, wat samen de spacesound oplevert. Deze technologie gaat gepaard met een space- technologiehype, waarin ook films als Star wars en Close encounters of the third kind passen. Het hoogtepunt van de spacegekte was eind jaren zeventig. Het viel muzikaal gezien samen met het einde van de zwarte (Motownesque) disco en het opkomen van de Italodisco. Europa ontdekt de disco en gaat ermee aan de haal. In veel spacedisco zie je nog resten van Glamrock, wat vooral bij The rockets goed te zien is, David Bowie's Ziggy Stardust zou er zo bij kunnen staan. Helaas ging Davie Jones, zoals David Bowie eigenlijk heet, toen op een hele andere manier met synthesizers aan de slag, wat albums als Low heeft opgeleverd. Tegelijkertijd waren ze in Duitsland, Frankrijk en Italie druk met spacedisco bezig, terwijl David Bowie z'n Space oddity-tijd ver achter zich liet. Wat was hij toch vooruitstrevend. :-)