Analyse logique - Blue days in Berlin
http://www.youtube.com/v/xKBSEDsomKw
Stereo - Somewhere in the night
http://www.youtube.com/v/GJTigfjv8GU
Solid space - 10th planet
http://www.youtube.com/v/5Amcuyzd54s
vrijdag 14 januari 2011
donderdag 13 januari 2011
3 x 1982 = ...
Berlin express - Die Russen kommen
http://www.youtube.com/v/rc3ps2BOBSA
Mekanik commando - Stop and play
http://www.youtube.com/v/Kf7oiVZMUTA
Minny pops - Time
http://www.youtube.com/v/liUEvJV9iEw
http://www.youtube.com/v/rc3ps2BOBSA
Mekanik commando - Stop and play
http://www.youtube.com/v/Kf7oiVZMUTA
Minny pops - Time
http://www.youtube.com/v/liUEvJV9iEw
donderdag 6 januari 2011
Nieuwe sjee ... uhum ... 'nieuwe' sjee
Speciaal voor het nieuwe jaar, deze 1983 floorfillers.
The Vyllies - whispers in the shadow (1983)
http://www.youtube.com/v/iXQdQ3heW8E
Ice the falling rain - Life's illusion (1983)
http://www.youtube.com/v/dD8VCFU6I-w
O'gar - Playback fantasy (1983)
http://www.youtube.com/v/2DLdIa4FNpI
The Vyllies - whispers in the shadow (1983)
http://www.youtube.com/v/iXQdQ3heW8E
Ice the falling rain - Life's illusion (1983)
http://www.youtube.com/v/dD8VCFU6I-w
O'gar - Playback fantasy (1983)
http://www.youtube.com/v/2DLdIa4FNpI
dinsdag 19 mei 2009
Fins, frivool en fout : Humppa
Het Finse Humppagenre zou onder Balkan geschaard kunnen worden, maar Balkan Beats focust voornamelijk op gypsy, klezmer en andere Oost-Europese volksmuziek. Wat de Finnen ons brengen met Humppa schurkt er wel tegenaan maar is toch net weer iets andere koek. Zeker wanneer we het hebben over de hedendaagse variant, waarover straks meer.
Humppa is strikt genomen geen typische Balkanmuziek. Het genre evolueerde in Finland in de jaren dertig uit de foxtrot (inderdaad, ballroom. Dus geen volksmuziek). Uiteraard bejaardenmuziek bij uitstek, en tevens ook erg succesvol in Rusland. Hoe het klinkt is al te horen aan de onomatopeeïsche naam ('hoempa-hoempa-hoempa'), dus het kan niet als verrassing komen dat de Russen ook wel van deze hosdeuntjes houden. Verder heeft Humppa ook nog iets weg van polka en ska. De naam Humppa werd in de jaren vijftig aan de muziek gegeven door radiohost Antero Alpola, die op de naam kwam tijdens de oktoberfeesten in Duitsland (wederom een clou over de klank).
De traditionele Humppa bestaat nog altijd en is weinig veranderd, maar nieuwe Humppagroepen hebben een veel interessantere invulling gevonden voor hun muziek. Hedendaagse Humppabands hebben hun output met een flinke scheut onzinsaus overgoten en zijn de weg van de covers ingeslagen. Het resultaat? Ontzettende op-de-wijs-vanpiraterij van het kaliber trekzakcovers. En dan ook nog in het Fins. (Komieken zijn daar overigens ook niet vies van; denk Hans Teeuwen en Bill Bailey. Zie voor voorbeelden hier, en hier en daar.)
Wat jammer is aan Humppa is dat het geen muziek is die snel op het internet belandt, maar waarschijnlijk meer te vinden is in platenbakken tussen de inboedels op de markten van Finland. De covervariant blijft ook redelijk binnenskamers en wordt wel live gespeeld door bandjes maar meestal niet opgenomen. Desalniettemin is gelukkig één van de mooiste voorbeelden van ironische Humppa langzaam op weg om een viral video te worden op YouTube:
Kanalpluslive – Pokergesicht.
Verder is ook de band Eläkeläiset (met een voorliefde voor hardrock, hoewel ze ook niet vies zijn van een popliedje hier en daar) behoorlijk goed op het web vertegenwoordigd. Zie hier:
Eläkeläiset - Kulumaton Humppa (Can’t Get You Out of My Head)
Eläkeläiset – Ace of Spades
Eläkeläiset – Panojenkka (Macarena)
Tot slot nog een merkwaardig detail: Eläkeläiset geniet flinke populariteit onder het meest nerdy slag van programmeurs, en wordt regelmatig gedraaid als muzikaal behang tijdens programmeermarathons, oftewel Hackathons.
Humppa is strikt genomen geen typische Balkanmuziek. Het genre evolueerde in Finland in de jaren dertig uit de foxtrot (inderdaad, ballroom. Dus geen volksmuziek). Uiteraard bejaardenmuziek bij uitstek, en tevens ook erg succesvol in Rusland. Hoe het klinkt is al te horen aan de onomatopeeïsche naam ('hoempa-hoempa-hoempa'), dus het kan niet als verrassing komen dat de Russen ook wel van deze hosdeuntjes houden. Verder heeft Humppa ook nog iets weg van polka en ska. De naam Humppa werd in de jaren vijftig aan de muziek gegeven door radiohost Antero Alpola, die op de naam kwam tijdens de oktoberfeesten in Duitsland (wederom een clou over de klank). 
De traditionele Humppa bestaat nog altijd en is weinig veranderd, maar nieuwe Humppagroepen hebben een veel interessantere invulling gevonden voor hun muziek. Hedendaagse Humppabands hebben hun output met een flinke scheut onzinsaus overgoten en zijn de weg van de covers ingeslagen. Het resultaat? Ontzettende op-de-wijs-vanpiraterij van het kaliber trekzakcovers. En dan ook nog in het Fins. (Komieken zijn daar overigens ook niet vies van; denk Hans Teeuwen en Bill Bailey. Zie voor voorbeelden hier, en hier en daar.) Wat jammer is aan Humppa is dat het geen muziek is die snel op het internet belandt, maar waarschijnlijk meer te vinden is in platenbakken tussen de inboedels op de markten van Finland. De covervariant blijft ook redelijk binnenskamers en wordt wel live gespeeld door bandjes maar meestal niet opgenomen. Desalniettemin is gelukkig één van de mooiste voorbeelden van ironische Humppa langzaam op weg om een viral video te worden op YouTube:
Kanalpluslive – Pokergesicht.
Verder is ook de band Eläkeläiset (met een voorliefde voor hardrock, hoewel ze ook niet vies zijn van een popliedje hier en daar) behoorlijk goed op het web vertegenwoordigd. Zie hier:
Eläkeläiset - Kulumaton Humppa (Can’t Get You Out of My Head)
Eläkeläiset – Ace of Spades
Eläkeläiset – Panojenkka (Macarena)
Tot slot nog een merkwaardig detail: Eläkeläiset geniet flinke populariteit onder het meest nerdy slag van programmeurs, en wordt regelmatig gedraaid als muzikaal behang tijdens programmeermarathons, oftewel Hackathons.
donderdag 9 april 2009
Glitch
Glitch is een term die in de electronicawereld zoveel betekent als de geluiden die voortkomen uit een kortdurende electronische, danwel softwarematige, storing. Bits, bleeps, kraakjes, humm en hiss zijn hier ook onder gaan vallen. Qua geluid is het een term geworden voor allerlei bijgeluiden die kunnen ontstaan bij het aan- en uitzetten van apparatuur, het (al dan niet met opzet) verkeerd aansluiten van apparatuur, het net niet goed inpluggen van kabels, het opzettelijk verkeerd opnemen of afspelen van een eventueel beschadigd signaal. Typische glitchgeluiden zijn clicks, plops, humms en hisses. En je raadt het al, allerlei muziek waarin deze rare atonale geluiden in voorkomen zijn te typeren als glitch. Deze foutjes worden dan ook opgezocht en gecreeerd, in plaats van, op de conservatieve wijze, vermeden.
Oval - Textuell
Metaboman - Easy woman (Robag Wruhme remix)
Wighnomy brothers - Killerteppich
Het is te zien als een reactie op de complete digitale wijze van muziekproductie, die daarvoor de analoge werkwijze voor een groot gedeelte heeft verdreven. Er ontstond heimwee naar het analoge tijdperk, met de minder nette danwel beperktere apparatuur, wat volgens vele een minder steriele sound voortbracht. In het digitale tijdperk is alles netjes, clean, klopt het, terwijl het charmante van analoge aparatuur juist het wisselvallige resultaat is en het warme karakter. Eind jaren '90 hadden sommigen zo'n afkeer gekregen van het reine digitale dat het tijd was om alles weer kapot, smerig, krakerig en goor te maken. Enerzijds gebeurde dat in de techno, wat uitmondde in de minimal techno, microhouse, clickhouse, techstep, en anderzijds in de meer breakbeatgeorienteerde genres en glitchcore.
Glitchcore is een term die gebruikt kan worden voor een scala aan hardere varianten in de genres drum and bass, IDM, hardcore techno, speedcore, breakcore, illbient, ambient, industrial en, wie gebruikt die term nog?, jungle. Ok, nog een paar dan, omdat het zo leuk is: darkstep, darkcore en noize. Nogal uiteenlopend, echter is er een rode draad, die gevormd wordt door de rare schijnbaar willekeurige electronisch gegenereerde geluiden, hoewel natuurlijk niet alle geluiden zo ontstaan zijn. Het overslaan van delen van het ritme en het onregelmatige karakter, alsof een plaat overslaat, ware het niet dat vinyl hier weinig mee te maken heeft, wordt hierin ook vaak toegepast en zou men ook als een glitchtruc kunnen zien.
Genoeg gepraat, nog wat voorbeelden dan maar? :-) Er is geprobeerd de verschillende glitchuitingen te belichten, zoals hierboven, van begin jaren '90 intelligent techno tot hardcore en minimal van ver na 2000, maar niet per se in chronologische volgorde, echter wel steeds opgefokter. :-)
Hellfish - Ultraviolence
Outblast & Catscan - Stampgevaar
FFF - Murder
Oval - Textuell
Metaboman - Easy woman (Robag Wruhme remix)
Wighnomy brothers - Killerteppich
Het is te zien als een reactie op de complete digitale wijze van muziekproductie, die daarvoor de analoge werkwijze voor een groot gedeelte heeft verdreven. Er ontstond heimwee naar het analoge tijdperk, met de minder nette danwel beperktere apparatuur, wat volgens vele een minder steriele sound voortbracht. In het digitale tijdperk is alles netjes, clean, klopt het, terwijl het charmante van analoge aparatuur juist het wisselvallige resultaat is en het warme karakter. Eind jaren '90 hadden sommigen zo'n afkeer gekregen van het reine digitale dat het tijd was om alles weer kapot, smerig, krakerig en goor te maken. Enerzijds gebeurde dat in de techno, wat uitmondde in de minimal techno, microhouse, clickhouse, techstep, en anderzijds in de meer breakbeatgeorienteerde genres en glitchcore.
Glitchcore is een term die gebruikt kan worden voor een scala aan hardere varianten in de genres drum and bass, IDM, hardcore techno, speedcore, breakcore, illbient, ambient, industrial en, wie gebruikt die term nog?, jungle. Ok, nog een paar dan, omdat het zo leuk is: darkstep, darkcore en noize. Nogal uiteenlopend, echter is er een rode draad, die gevormd wordt door de rare schijnbaar willekeurige electronisch gegenereerde geluiden, hoewel natuurlijk niet alle geluiden zo ontstaan zijn. Het overslaan van delen van het ritme en het onregelmatige karakter, alsof een plaat overslaat, ware het niet dat vinyl hier weinig mee te maken heeft, wordt hierin ook vaak toegepast en zou men ook als een glitchtruc kunnen zien.
Genoeg gepraat, nog wat voorbeelden dan maar? :-) Er is geprobeerd de verschillende glitchuitingen te belichten, zoals hierboven, van begin jaren '90 intelligent techno tot hardcore en minimal van ver na 2000, maar niet per se in chronologische volgorde, echter wel steeds opgefokter. :-)
Hellfish - Ultraviolence
Outblast & Catscan - Stampgevaar
FFF - Murder
vrijdag 13 maart 2009
He has a way
Voormalig boxer en streng gelovige Bobby 'O' Orlando, geboren in New York in 1958, is DE koning van Hi-NRG en Italo. Vooral als producer is hij verantwoordelijk voor een hele berg klassiekers (in het genre) zoals the Flirts ('Passion'), Divine ('Native Love') en Roni Griffith ('Desire'). Zelfs de Pet Shop Boys zijn voor hem gezwicht: 'West End Girls' is door hem geproduceerd.
Ook zijn er ongeveer 3 miljoen platen onder even talrijke aliassen uitgekomen die alleen door hem gemaakt zijn, maar ook onder zijn eigen naam heeft ie een grote hit gescoord: 'She has a way'. Dit nummer ken je misschien fragmentarisch omdat Felix da Housecat ermee heeft gerommeld (dat Silver screen nummer) en 2 Many DJ's hebben het ook in hun mix-cd uitgebreider aan bod laten komen. Waar hij in de jaren '80 vele 12 inches per maand uitbracht, is hij tegenwoordig wat rustiger. Bij mijn weten dateert zijn laatste wapenfeit uit 1995.
Wat kenmerkt deze, voor mij persoonlijke, held van de italo nou?
Koebellen! Nimmer aflatende koebellen die de discobeat definieren of slechts versieren. Fantastische koebellen ook. Nooit te corny, nooit op de achtergrond, en Bobby komt er in elk nummer mee weg.
Verder heb je een up-tempo, dikke synthesizer-riff, vaak net zo raak als de eerder genoemde koebellen. Dan weer klinkt het schattig achterhaald, dan weer alsof Dj Hell zijn nieuwste electro(clash) hit op de draaitafels legt. Gedateerd maar zeer effectief en zeker geschikt op elke drive-in show! (Stiekum hopen we trouwens dat het gewoon ook weer volop in de clubs terecht komt...)
Rollende baslijnen: Niet alleen Georgio Moroder is er groot mee geworden.
Teksten die, vol passie en overgave gezongen, gaan over gehoopte, gewenste, gestrande of gevierde liefdes, nachten vol passie, liefde voor de dansvloer en zo verder. Je ziet het: voor politieke of zware onderwerpen is weinig plek, zoals ook de muziek immer vrolijk is. Zoals gebruikelijk in de Italo/Hi NRG sluiten couplet en refrein niet altijd op elkaar aan. Zo'n refreintje moet natuurlijk ook lekker klinken, hè...
Ten slotte is niet weg te denken dat sommige van zijn producties wel iets van een songfestival-liedje weghebben. Denk hierbij aan zijn samenwerking met Claudja Barry (bekend van 'Boogie woogie dancing shoes') genaamd 'Whisper to a scream'.
Daarop voortbordurend nog een klein iluster feitje: het publiek voor italo-disco en Hi-NRG bestond tijdens de hoogtijdagen (begin tot midden jaren '80) voornamelijk uit homo's. Bobby 'O' staat bekend als een bekend homofoob...
Nog wat youtubes van Bobby:
she has a way
girly - trouble
the flirts - passion
divine - shoot your shot (fantastische video!)
zondag 8 maart 2009
Post samplepop, Nu wave samplepop, Cyber samplepop, Intelligent sampletechno?
Zwerft al enige tijd over het internet en duikt zo nu en dan weer eens op bij uiteenlopende sites. Mag eigenlijk niet ontbreken, blijft leuk. Chris Cunningham anyone? Eboman desnoods. Cylob dan? Squarepusher? Kan zo op Warp iig. :-)
ヴィジュアル系 (Visual kei)
1. Visual kei!
2. Wat?
1. Visual kei, die Japanse shit?!
2. Japanse shit? Vet!
In Japan zijn ze in bepaalde dingen heel erg goed. Een van die dingen waar ze dol op zijn en zeker in uitblinken is het overnemen van trends uit het westen en die verjapanniseren. Dit verjapanniseringsproces houdt meestal in dat het na wordt gedaan, wat op zich vaak al komische taferelen oplevert, maar daarna wordt het op zo'n manier nagedaan dat het allemaal, typisch Japans, too much/over the top is. En dat maakt dat het voor westerlingen af en toe lijkt alsof er ergens een paar Japanners in een kantoor hoog boven Tokio zitten, waar ze elke dag strontlazarus worden/zijn, terwijl ze alles in het hele land besturen. :-)
Zo ook bij Visual kei, maar dat zien we straks nog wel als we bij het videomateriaal aan zijn gekomen. :-) Het is een muziekgenre waarin het beste van twee a drie decennia westerse rock- en metalgeschiedenis samenkomt en als eindeloze bron van inspiratie dient. Zo hebben we daar de foehnrock, de excentrieke pakjes, flamboyante verschijningen, de "Is het nou een man of een vrouw?"-look, make-up van top tot teen, en kapsels waar minstens een dag aan gesleuteld is. Nu wordt er een beetje een grap van gemaakt, maar het schijnt dat Visual kei al heel lang bestaat, dat wil zeggen sinds het begin van de jaren '80, en dat het dan dus ongeveer gelijk met metal is ontstaan, en dat het een dus niet zozeer een slap aftreksel van het ander is. Er is echter een groot verschil en dat is dat Visual kei eind jaren '80 pas echt groot werd, en metal toen al lang en breed een hoofdgenre was. Toch blijft het lastig het te zien als iets wat meer is dan een Japanse versie van de gemiddelde metalband meets David Bowie en Kiss voor een westerling, hoewel het zeker iets eigens heeft. Persoonlijk mag ik de stijl wel, ik was altijd al een fan van de androgiene superhelden David Bowie en Prince. Hoewel ik zo ongeveer allergisch ben voor de gothic lolita-stijl vind ik deze variant van J-rock en dan vooral de excentrieke en flamboyante esthetica wel gaaf.
Eigenlijk moet je het gewoon zien om te weten hoe en wat. X Japan en Dead end worden gezien als de grootste Visual kei acts, dus daar wat video's van hieronder. Daarnaast heb ik geprobeerd nog wat andere acts te zoeken, maar dat valt nog niet mee. Wat mij betreft is Visual kei een ontzettend Japans fenomeen, toch een beetje te Japans voor de gemiddelde Europeaan, die het niet meer dan wel grappig zullen vinden, echter zullen er toch ook zeker wel wat Anime- en Mangafans zijn die ook helemaal vallen voor dit soort typisch Japanse curiositeiten.
Ow ja, als je er af en toe niets van verstaat, praten ze waarschijnlijk nog steeds wel Engels hoor, alleen was het verstandig geweest om dat toch nog even te oefenen.
X Japan - Kurenai (Live, 1992)
X-Japan - Kurenai (Live, 1989)
X-Japan - Silent jealousy (Live, 1993)
D'erlanger - La vie en rose
Meer info:
Die Visual Kei Szene volgens 3sat.
Die Visual Kei Szene volgens Arte.
3sat en Arte stellen dat het samenvalt met emo, gothic en de nieuwe lolita's, dat Tokio hotel er bij wijze van spreken ook bij zou passen. Arte voegt er zelfs aan toe dat het iets nieuws is, wat slechts net ontstaan is. Bij de Bond voor genre's en subgenre's wil ik bij deze dan ook graag een aanvraag doen voor een nieuwe categorie: Neo-Visual Kei en/of Post-Visual Kei. :-)
2. Wat?
1. Visual kei, die Japanse shit?!
2. Japanse shit? Vet!
In Japan zijn ze in bepaalde dingen heel erg goed. Een van die dingen waar ze dol op zijn en zeker in uitblinken is het overnemen van trends uit het westen en die verjapanniseren. Dit verjapanniseringsproces houdt meestal in dat het na wordt gedaan, wat op zich vaak al komische taferelen oplevert, maar daarna wordt het op zo'n manier nagedaan dat het allemaal, typisch Japans, too much/over the top is. En dat maakt dat het voor westerlingen af en toe lijkt alsof er ergens een paar Japanners in een kantoor hoog boven Tokio zitten, waar ze elke dag strontlazarus worden/zijn, terwijl ze alles in het hele land besturen. :-)
Zo ook bij Visual kei, maar dat zien we straks nog wel als we bij het videomateriaal aan zijn gekomen. :-) Het is een muziekgenre waarin het beste van twee a drie decennia westerse rock- en metalgeschiedenis samenkomt en als eindeloze bron van inspiratie dient. Zo hebben we daar de foehnrock, de excentrieke pakjes, flamboyante verschijningen, de "Is het nou een man of een vrouw?"-look, make-up van top tot teen, en kapsels waar minstens een dag aan gesleuteld is. Nu wordt er een beetje een grap van gemaakt, maar het schijnt dat Visual kei al heel lang bestaat, dat wil zeggen sinds het begin van de jaren '80, en dat het dan dus ongeveer gelijk met metal is ontstaan, en dat het een dus niet zozeer een slap aftreksel van het ander is. Er is echter een groot verschil en dat is dat Visual kei eind jaren '80 pas echt groot werd, en metal toen al lang en breed een hoofdgenre was. Toch blijft het lastig het te zien als iets wat meer is dan een Japanse versie van de gemiddelde metalband meets David Bowie en Kiss voor een westerling, hoewel het zeker iets eigens heeft. Persoonlijk mag ik de stijl wel, ik was altijd al een fan van de androgiene superhelden David Bowie en Prince. Hoewel ik zo ongeveer allergisch ben voor de gothic lolita-stijl vind ik deze variant van J-rock en dan vooral de excentrieke en flamboyante esthetica wel gaaf.
Eigenlijk moet je het gewoon zien om te weten hoe en wat. X Japan en Dead end worden gezien als de grootste Visual kei acts, dus daar wat video's van hieronder. Daarnaast heb ik geprobeerd nog wat andere acts te zoeken, maar dat valt nog niet mee. Wat mij betreft is Visual kei een ontzettend Japans fenomeen, toch een beetje te Japans voor de gemiddelde Europeaan, die het niet meer dan wel grappig zullen vinden, echter zullen er toch ook zeker wel wat Anime- en Mangafans zijn die ook helemaal vallen voor dit soort typisch Japanse curiositeiten.
Ow ja, als je er af en toe niets van verstaat, praten ze waarschijnlijk nog steeds wel Engels hoor, alleen was het verstandig geweest om dat toch nog even te oefenen.
X Japan - Kurenai (Live, 1992)
X-Japan - Kurenai (Live, 1989)
X-Japan - Silent jealousy (Live, 1993)
D'erlanger - La vie en rose
Meer info:
Die Visual Kei Szene volgens 3sat.
Die Visual Kei Szene volgens Arte.
3sat en Arte stellen dat het samenvalt met emo, gothic en de nieuwe lolita's, dat Tokio hotel er bij wijze van spreken ook bij zou passen. Arte voegt er zelfs aan toe dat het iets nieuws is, wat slechts net ontstaan is. Bij de Bond voor genre's en subgenre's wil ik bij deze dan ook graag een aanvraag doen voor een nieuwe categorie: Neo-Visual Kei en/of Post-Visual Kei. :-)
vrijdag 6 maart 2009
Tequila!
Misschien is het wel dé ultieme love-it-or-hate-it track allertijden: Tequila!
De geschiedenis van dit nummer start in 1957, als een dan nog onbekend groepje (sterker, ze hadden nog niet eens een bandnaam) een b-kantje voor de single ´train to nowhere´ nodig heeft. Ze improviseren wat en 10 minuten later staat dit wereldberoemde liedje op de band. Het bleek de enige hit die de Champs ooit zouden opnemen. Maar wel een hele grote, en meestal betekent dat ook een aantal interessante covers...
De Ventures, een surfband uit de jaren zestig en zeventig, heeft er zelfs twee versies van opgenomen. Ook Wes Montgomery heeft er een, enigszins voor de hand liggende, jazzversie van gemaakt.
Grappiger is de versie van ska-legende Sublime, die je hieronder kunt bekijken. Even luisteren en je hoort het bekende thema voorbij komen.
Uiteindelijk is het nummer, in originele vorm, ook verschenen op tv in talloze series en films. De leukste? Teenage Mutant Ninja Turtles! Hardcore 90´s entertainment, dude!
Als uitsmijter nog de meeste bizarre versie. Hoe kan het anders dan dat het Italo-genre ermee aan de haal is gegaan? Bo Boss had een hitje met deze versie. Ciao!
Abonneren op:
Posts (Atom)